Twee katten en wat honden

Verhalen van Simon Carmiggelt lezen, staat al eeuwen op mijn lijstje. Over zijn boeken werd mij verteld toen ik klein was en er zijn zelfs foto’s van mij bij zijn beeld in Amsterdam toen ik nog een mini was.
Deze bundel bestaat uit twee delen, het eerste deel gaat het over 2 katten, Thelonious & Picasso en het tweede deel over wat honden. Deze bundel is gebaseerd op 2 eerder uitgebrachte bundels. De liefde voor katten maar ook voor honden spat van de bladzijdes. Even voor het beeld, mocht je deze auteur niet kennen, het oudste verhaal komt 1938 en de nieuwste uit 1981!

Laten we beginnen met het feit dat kattenverhaaltjes echt zo fijn zijn om te lezen. Vooral als je katten hebt, ik vond het zeer herkenbaar! Ik vond sommige passages zo grappig dat ik ze heb voorgelezen aan mijn man haha. We hebben hartelijk gelachen en eens gekeken naar onze eigen twee monsters. 

‘Toen ik mijn vorige ooggetuigenverslag afsloot, leefden zij nog in staat van totale oorlog, maar reeds de volgende dag bloeide de idylle op en lagen ze voortdurend in elkaars armen te slapen.’

Ik moet zeggen dat ik vooral genoot van het eerste gedeelte van deze bundel, ik denk dat het kwam omdat de auteur schreef over zijn eigen katten en er een soort opbouw inzat. Ook de herkenning speelt hierin een rol. Betekent niet dat ik de verhalen over de honden niet leuk vond, maar ik voelde meer tijdens het eerste gedeelte van het boek. Zoals eerder gezegd zijn deze verhalen dus best op leeftijd, toch stoorde mij dat totaal niet tijdens het lezen. Het woordgebruik is niet opvallend ouderwets en het leest best wel vlot weg! De korte verhalen hebben hier uiteraard een bijdrage aan geleverd.

Ik ben trots dat dit mijn eerste Carmiggelt is in mijn kast, en dan is dit ‘maar’ een verhalenbundel verzameld met werken uit een dagblad. Maar eentje moet de eerste zijn, toch?