Soms lees je van die boeken waarvan je weet, oef, hoe ga ik hier een recensie over schrijven. Niet omdat je het boek niet goed vond, maar juist omdat je het boek zo goed vond, dat het voelt alsof je het boek tekort doet met ieder woord dat je gebruikt. Dit is zo’n boek.

Missie afbreken draait om Gozert. Gozert hebben we leren kennen in het verhaal over Ties (deel 1 van deze serie). Vervolgens draaide het in deel 2 vooral om Luna, maar dit deel is het verhaal van Gozert. Gozert heeft het gevoel dat Ties hem steeds minder nodig heeft. Dit is eigenlijk ook wel zo, want Ties wordt nu veel beter begrepen door de mensen om hem heen. Wanneer Ties en Luna een plan hebben om de kinderen in huize Hoopvol (waar zij zelf ook gewoond hebben) te helpen is Gozert niet blij. Hij is nooit ergens zo ongelukkig geweest als daar en nu zijn mens er zo mee bezig is, dwaalt hij steeds verder af. Er is steeds minder kleur in zijn doen en laten. 

‘Ik sta in een menigte en ben alleen. Hier is niemand die me ziet. Me hoort. Of om me geeft.’ 

Wanneer Gozert gelijken treft, gaat hij aan alles twijfelen… hoort hij eigenlijk nog wel thuis bij de levenden kinderen? 

De reis die Gozert doormaakt in dit boek is mooi, emotioneel en fantastisch om over te lezen. De woorden die Pieter schrijft zijn spot on. Zijn schrijfstijl is perfect voor jeugdigen (en volwassenen!) lezers die op zoek zijn naar verhalen met een diepere, extra laag. Dat gecombineerd met de prachtige illustraties van Linde Faas, wat wil je nog meer?!

‘Jij voelt als vakantie, Gozert.’ ‘Vakantie van alle saaie dingen.’

Dit verhaal was voor mij (samen met de eerderere twee delen) een emotionele achtbaan. Ik kon niet stoppen met lezen, ik zat helemaal in een Gozert bubbel. Een bubbel waar ik eigenlijk niet wilde vertrekken…Maar het is goed zo, de cirkel is rond. Fantastisch geschreven Pieter Koolwijk.. je hebt Gozert het verhaal gegeven dat hij verdiende.