Helmgras

Een bundel vol gedichten met een reconstructie van een leven. Een leven dat op zoek is naar een droge warme plek langs de duin (Helmgras). Een bundel vol gedichten die vol ervaringen zitten.

De gedichten die geschreven zijn door Annette van Rijn zitten voor mijn gevoel bomvol emoties. Woede, verdriet, liefde en hoop. 

‘En je denkt me vast te missen
Als in de droom die had gekund
Maar ik zal je vergewissen 
Die is net zo dood als jij me gunt’

Het spat voor mijn gevoel echt van de bladzijdes af. Erg knap als je deze emoties zo op papier kunt neerzetten. Ik persoonlijk vond veel gedichten lastig te begrijpen, ik ben geen geoefende lezer in dit genre, en ik moest mezelf de rust gunnen om te begrijpen wat er in de gedichten stond. Sommige ‘uitspattingen’ aan het einde van gedichten zag ik totaal niet aankomen, waardoor ik dacht, wat heb ik dan nu precies gelezen.

Ik kan natuurlijk niet beoordelen of een geoefende lezer dit ook zo ervaart en dat maakt het voor mij lastig om dit boek te recenseren. Wat voor mij wellicht vreemd of anders voelt, voelt voor een ander wellicht niet zo. Misschien is dat ook wel de kracht van poëzie. Ik ging er namelijk met anderen over in gesprek. Ervaar jij dit ook zo? Waar komen deze emoties vandaan? En door deze gebeurtenissen denk ik dat het boek voor mij, ondanks dat ik niet alles begreep, toch geslaagd is. Want het heeft me aan het denken gezet, in gesprek gebracht en daardoor ben ik gedichten ook gaan herlezen en heb ik enkele gedichten anders ervaren. 

Een bundel vol gedichten, en ondanks dat ik niet alles begreep, zag ik de emoties terug in dit boek. Ik herkende, begreep of ervaarde deze emoties als nieuw.