En toen waren er nog maar…

In ‘En toen waren er nog maar…’ komen er tien mensen bijeen op een eiland. Ze kennen elkaar niet en er is ook niet echt een band te ontdekken. De gastheer verschijnt niet en de genodigden zijn op zich zelf aangewezen, het begint leuk, maar dan wordt er iemand vermoord… en dan nog iemand… Wanneer er steeds meer doden vallen, komen de resterende gasten tot de conclusie dat de moordenaar zich wel eens onder hen kan bevinden en gaan ze elkaar verdenken.
Met een unieke schrijfstijl neemt de auteur ons mee op onderzoek uit, wie is er verantwoordelijk voor deze moorden? Is het 1 van de gasten? Of iemand die nog totaal niet in beeld is? 
De moorden volgen elkaar in een hoog tempo op en de ene gast / verdachte na de andere sneuvelt. Tot de laatste bladzijdes houdt Agatha Christie het spannend en je vliegt daardoor echt door het boek heen. Ondanks de wat verouderde schrijfstijl, leest het erg vlot. 

Het begin van het boek vond ik soms een beetje lastig lezen aangezien er veel mensen geïntroduceerd worden op een hoog tempo, maar wanneer je eenmaal door hebt wie het allemaal zijn, leest het steeds gemakkelijker. Het leuke aan dit boek is, dat je een echte detective kunt zijn, want na de eerste moorden, kan iedereen het nog wel gedaan hebben en kun je beginnen met onderzoeken wie de uiteindelijke moordenaar is. De theorieën van de gasten gaan alle kanten op en zij nemen je dus mee op een reis op het eiland waar niemand veilig is. 

Het is een spannende, goed in elkaar gestoken detective. Een boek dat ervoor gezorgd heeft dat ik toch nog wel eens een boek van deze auteur wil lezen en dat had ik tot dit boek totaal niet!