Addie woont in een dorpje waar vroeger heksen werden vervolgd en gedood. Ze leert hierover op school en vindt het zo onrechtvaardig dat ze er een monument voor wil oprichten. Hiervoor moet ze wel haar best doen, want de gemeente zit hier niet op te wachten. Addie wordt vreemd aangekeken door haar dorpsgenoten en klasgenoten omdat ze autistisch is. Net zoals de heksen vroeger vreemd werden aangekeken omdat ze anders waren, dus dat monument, dat moet er komen!
Het begin is hartverscheurend, je merkt meteen dat Addie niet begrepen wordt door haar lerares. Mijn juffen hart werd gebroken. Addie heeft heel veel liefde te geven, zelfs aan Haaien, mensen begrijpen haaien niet, maar Addie wel. ‘We zwemmen gewoon naast elkaar. En we hoeven niets te zeggen. Het is genoeg om er te zijn.’ Zo mooi. De auteur schrijft duidelijk en vlot, ze legt veel uit waardoor je nog beter kan inleven, helemaal inleven gaat niet, want ik kan me niet voorstellen hoe het voor Addie moet zijn. De boodschap van het boek is mooi en komt binnen, ik had alleen iets meer willen lezen rondom het verhaal en de mensen eromheen, voor mij had het boek veel dikker mogen zijn. Ik vergeet tijdens het lezen dan weer dat het een jeugd boek is en ik denk dat het voor jeugdige lezers juist wel voldoende is. De boodschap is mooi, de mensen in het verhaal worden goed neergezet en je leert ze allemaal een beetje kennen met in het bijzonder Addie, haar familie en haar vriendin. Ik hoop dat als kinderen dit boek lezen dat ze zich beseffen dat het helemaal niet erg is om anders te zijn en dat je je niet moet laten tegen houden als je iets wil bereiken!
Auteur: Elle Mcnicoll
Genre: Jeugd
Uitgeverij: Lemiscaat
