De liefdesbrief

Joanna is journaliste en moet op haar slechtste dag ooit (gedumpt, verkouden en verkleumd) verslag doen van een herdenkingsdienst. Tijdens die herdenkingsdienst helpt ze een oude vrouw naar huis die leek te schrikken van de aanblik van een man in een rolstoel. De herdenkingsdienst was voor Sir James, de opa van Zoe, een beroemde actrice en alleenstaande moeder van Jamie. 

Even na de herdenkingsdienst krijg Joanna een brief van de mevrouw die ze heeft geholpen met daarin het dringende verzoek de brief en bijlagen goed te bewaren en contact op te nemen met de witte dame. Joanna heeft geen idee en stuit ergens op wat haar spannende weken gaat bezorgen.

Ik moest een beetje in het verhaal komen, ik vond dit geen typisch Lucinda Riley verhaal. In het voorwoord staat ook dat ze een ander soort genre wilde schrijven na het uitbrengen van een paar romans (dit boek is oorspronkelijk in de jaren ‘90 uitgebracht).En dat wist ik, dus daar was ik op voorbereid, echter miste ik in dit verhaal wel de spelingen met de tijdlijnen. Dat is namelijk waarom ik zo enorm dol ben op de verhalen van Lucinda Riley. Doordat het verhaal wel vanaf het begin een vleugje spanning met zich meebrengt was ik wil direct geïnteresseerd en ben ik uiteraard blijven lezen. En daar is het dan wel weer een typisch Lucinda Riley verhaal, want ze heeft er wederom voor gezorgd dat je in het verhaal gezogen wordt, en je maar wil blijven lezen. Joanna is vanwege de ontmoeting met de oude vrouw en de post erna op iets gestuit wat al jaren geheim is en wat eigenlijk voor altijd geheim moet blijven. En daardoor is dit een echte ‘pageturner’. De zaadjes die de auteur plant, waarvan je op het einde denkt: aha zit dat zo, zijn weer geniaal en de royale twist in het verhaal vond ik sowieso genieten. Ik vond het naarmate ik verder las het steeds spannender worden en op het einde wordt alles duidelijk, ik was heel even bang dat ze ons achter zou laten zonder alle antwoorden maar gelukkig is dat niet zo. 

De personages zijn heerlijk mysterieus en dat past enorm bij dit verhaal. Zoals eerder gezegd, de auteur plant allerlei zaadjes en op het einde komt alles samen! Ik vond het ook fijn dat, ondanks er geen spelingen met de tijd zijn, er toch ook passages zitten waarin er verteld wordt over vroeger en de mensen die toen een belangrijke rol speelde voor dit verhaal en de zoektocht van Joanna. De passages zijn vlot geschreven en je merkt wel dat het niet in 2020 geschreven is, maar joh, heerlijk toch een leven waar je nog kon bellen vanuit een telefooncel. 

Sommige details van het einde (ik kan dit echt niet vertellen want dan geef ik een mega spoiler weg maaaaar heb je het boek gelezen, stuur me een berichtje want ik wil er over praten haha) vond ik op sommige vlakken een tikkeltje te ver gezocht en dat zorgt voor 3.5e ster in plaats van 4.

Ik had torenhoge verwachtingen, en die zijn redelijk goed waargemaakt. Nu rest mij alleen nog om de Zilverboom te lezen van deze auteur, mijn lievelingsauteur, en ik stel het denk ik toch nog maar even uit, want ik wil niet dat het al voorbij is