Zondagskind

In ‘Zondagskind’ maken we kennis met Jasmijn Vink. Jasmijn praat niet. Of jawel, met haar hond en met Elvis. In het boek zien we hoe Jasmijn omgaat met sociale situaties (hoe kan het dat anderen wel weten hoe ze zich moeten gedragen?) en hoe zij is opgegroeid in de jaren 80 en 90. In die tijd was er niet veel bekend over autisme. Jasmijn leeft haar leven op haar manier en gaat het leven en de mensen om haar heen steeds beter begrijpen
•
Ik heb lang nagedacht over wat ik over dit boek wilde schrijven. Ik wil vooral schrijven: LEES DIT BOEK. Maar goed dat komt zo dwingend over. Maar echt, LEES DIT BOEK! Dit boek is het beste boek dat ik dit jaar heb gelezen. Ik denk ook niet dat ik dit jaar een beter boek ga lezen, tenzij Judith Visser zich zelf heeft overstegen en ‘Zondagsleven’ nog fijner is (dit hoop ik natuurlijk). 
Ik heb gelachen en gehuild met en om Jasmijn. Ik herkende mensen om mij heen in Jasmijn en ik wilde Jasmijn het liefst een dikke knuffel geven, al zat Jasmijn daar waarschijnlijk helemaal niet op te wachten. Na een inleidend hoofdstuk leer je Jasmijn kennen als ze uit haar veilige omgeving gerukt wordt en naar de kleuterschool gaat, ik vloog door het boek heen, ik moest en zou weten hoe het verder ging met Jasmijn. Er worden alledaagse dingen besproken in het boek. Zoals een vraag stellen aan de juf of eten aan tafel met familie. Dingen die voor jou en mij misschien als heel normaal en leuk worden ervaren, maar door dit boek te lezen, begrijp je dat dit voor sommige mensen helemaal niet normaal en of leuk is. De korte hoofdstukken, het taalgebruik en de beleving die je voelt tijdens het lezen, ervaarde ik als zeer prettig, dit past naar mijn idee precies bij wat de auteur wil overbrengen met haar verhaal. Zoals ik al zei, lees dit boek (ja voor een derde keer zeg ik dit), het kan je leven echt verrijken door een kijkje te nemen in het leven van Jasmijn.