Confettiregen

Bij de eerste bladzijdes wist ik al, dit wordt een van de beste boeken die ik dit jaar ga lezen. In dit boek volgen we het leven van Wobie. Als kleine jongen op de basisschool, als puber op de middelbare school en als student in Amsterdam. Het leven van Wobie lijkt zorgeloos, een sprookjesjeugd met zijn 3 broers. 

‘Mijn drie broers en ik hadden allemaal eigen hobby’s, een eigen lievelingsdier en een eigen lievelingskleur.’

Hij komt er langzaamaan achter dat hij anders is dan zijn broers, anders dan anderen. Maar hij wil helemaal niet anders zijn. Hij probeert het weg te stoppen en te negeren. Maar zijn leven is toch ook het vieren waard. Dit is een zoektocht naar jezelf kunnen en mogen zijn. 

Wauw wauw wauw, wat een boek. Het boek kruipt onder je huid, in je ziel en het laat je niet meer los. Wat is dit goed geschreven, met herkenbare stukken, vlotte passages en mooie ervaringen. De schrijfstijl van Splinter is kenmerkend door de emoties die hij weer over te brengen via zijn woorden. Je voelt de pijn, alsof je naast Wobie staat en het met hem samen ervaart. Daarnaast vertelt hij zijn verhaal met korte en wat langere hoofdstukken, waardoor je erdoorheen vliegt. Bladzijde na bladzijde verslind je als je dit boek leest. Het verhaal zit vol leuke (en minder leuke) details en het is heel beeldend geschreven. Ik kan hier nog uren over praten, maar ik zou zeggen, ga het lezen! Ik heb Wobie én Splinter in mijn hart gesloten.

‘We zitten allemaal in de puberteit. Schoppen tegen zaken aan. Maar jij schopt tegen iets wat in jezelf zit. Pas als je jezelf accepteert kun je vooruit. Tot die tijd worden je wonden alleen maar dieper en dieper.’