De vijfenzeventig jarige, weduwe Mies gaat op aandringen van haar zoon bij een rouwgroep. Daar ontdekt ze, na 2 jaar de grip op haar leven te zijn kwijt geweest, dat er zeker wel leven is na de dood.
Het toeval wilde dat ik achter elkaar 2 boeken over rouw heb gelezen. Allebei hetzelfde en toch zo anders. De auteur van dit boek wist meteen mijn aandacht te trekken door een personage ‘huilende Hugo’ te noemen en een prachtig citaat te delen.
‘…Emoties zijn als vuurwerk. Ze branden vanzelf op als ze de ruimte krijgen.’
Na een vlotte opening vond ik het boek heerlijk weglezen, ja het gaat over rouw en ja het is verdrietig maar er zit ook humor in en vooral veel liefde. Liefde voor overleden dierbaren, liefde voor familieleden en liefde voor nieuwe vriendschappen. Daarbij vindt het plaats aan het Zandpad in Maarssen, daar heb ik wel eens een cursus gehad, en daardoor kon ik het helemaal voor me zien, vond ik voor mezelf een leuke toevoeging.
Ik vind dat de auteur een hele fijne schrijfstijl en het nodigt mij zeker uit om meer van haar te gaan lezen. Ik vind dat er leuke uitspraken in zitten en ze heeft er voor gezorgd dat ik tussen het lezen door bezig ben geweest met het verhaal.
‘All over him, als een verleidelijke tompouce, vol en romig met een laagje glanzend roze glazuur, mierzoet.’
De groei die de personages meemaken vond ik zo fijn om te lezen, je gaat echt meeleven met ze en je kan ze vanaf de zijlijn aanmoedigen! Wil je een boek lezen over rouw, met een traan maar zeker ook met een lach dan raad ik je aan dit boek te lezen!
Auteur: Inge van der Krabben
Genre: Roman
Uitgeverij: Luitingh Sijthoff
