De bibliotheek van Parijs

Het verhaal begint met Odile, een jong meisje die in 1939 solliciteert bij de ‘American Libary’ in Parijs. Ik ben al meteen dol op haar, want een tactiek om een goed boek te vinden is een boek niet te beoordelen op het begin of het einde, maar ergens in het midden. ‘Nee, ik sloeg het ergens in het midden open, waar de schrijver me niet probeerde te imponeren.’ Ik moest de drang weerstaan om niet te gaan bladeren naar het midden van dit boek. Wanneer de bezetter steeds dichterbij komt verandert het leven van Odile langzaamaan, haar tweelingbroer gaat bij het leger en de bibliotheek maakt zich klaar om de ergste klappen op te vangen. Maar wat er ook gebeurt, de bibliotheek blijft open. De jonge, en toch wel naïeve Odile went aan het leven in de oorlog, maar langzamerhand ontstaan er scheurtjes in de relaties met de mensen om haar heen en maakt ze hele heftige dingen mee. 
Naast Odile leer je ook Lilly kennen, het buurmeisje van Odile maar dan 40 jaar later en in Amerika. Lily woont al een eeuwigheid naast Odile maar kent haar en haar levensverhaal niet. Langzamerhand leren de twee elkaar kennen en gaan ze veel voor elkaar betekenen en leren ze veel van elkaar. Ik genoot vooral van de stukjes over Odile en haar leven als bibliothecaresse. Ik wilde in het verhaal zijn en zien wat zij zag, lezen wat zij las en voelen wat zij voelde. Terwijl ik me eigenlijk vanaf het begin al druk maak om Odile. Zoveel verdriet voelde ik aankomen tijdens het lezen, ik verwachtte zoveel pijn. Wellicht doordat dit verhaal gebaseerd is op een waargebeurd verhaal, voel je deze pijn extra, maar ik denk dat de prettige schrijfstijl van de auteur hier zeker ook een rol in speelt.

Wel vond ik het verhaal soms iets te langzaam gaan, er gebeurt wel veel, maar de opbouw duurt wat mij betreft wat te lang, ik wil zoveel meer weten over met name Odile, waardoor het zonde is dat de auteur de eerste hoofdstukken een wat trage opbouw had. Dat Odile en ik denk ook de auteur van boeken houdt is duidelijk, de mooie quotes vliegen je om de oren en het is echt genieten om de gepassioneerde tekst te lezen. Ik vind een oorlogsverhaal lezen op zijn tijd fijn, toch voelt het, nu ik dit schrijf, niet alsof ik een oorlogsverhaal gelezen heb, dit bedoel ik positief, het boek bevat zoveel meer! 

‘We hebben allemaal wel een boek de ons voor altijd heeft veranderd,’ zei ik. ‘Een boek waardoor we weten dat we niet alleen zijn…’

‘Onderweg naar de studiezaal snoof ik de verrukkelijkste geur ter wereld op: boeken, boeken, boeken.’

Maar ook de passages uit het boek die even niet over boeken gaan levert mooie quotes op:

‘Toen steef en streek ze haar gezicht, en plooide het tot exact datgene wat mensen wilden zien.’

Soms was ik wat verward met betrekking tot de personages, het zijn er namelijk best veel en het gebeurde soms zo snel dat ik soms even moest terug bladeren. Ondanks dat ik de opbouw wat te traag vond en af en toe in de war was door de personages heb ik enorm genoten van dit verhaal. Ik denk dat iedereen met een passie voor boeken dit verhaal kan waarderen, zelfs als je niet van oorlogsverhalen houdt. De liefde van de personages voor boeken is zo groot het is aanstekelijk! Ga dit boek lezen!
De bibliotheek van Parijs krijgt van mij 4 sterren!

Bedankt voor dit exemplaar LS Amsterdam